Alltaf sama sagan um mánaðarmót

Þá sit ég hérna með hlunkinn í annarri hendinni, og drekk morgunkaffið mitt, fer af stað í vinnuna eftir nákvæmlega tvo klukkutíma.

Er búin að vökva blómin mín, mesta furða hvað þau lifa vel við litla umhugsun og vatnssopa öðru hvoru.

Ég er líka búin að borga reikningana, og eins og venjulega er ég alltaf jafn hissa á því hvað litlir peningar eru eftir. Greinilega þarf ég að krefjast kauphækkunar. En þegar að ég hugsa mig um, þá er ekkert skrítið þó að ég sé alltaf skítblönk, en það er einfaldlega vegna þess að ég er einbúi. Ef að ég væri með kall í eftirdragi, þá væri efnahagur minn mikið betri, þá reikna ég náttúrlega með því að það sé maður í fullri vinnu.

Ég borga húsaleigu, einn þriðji af kaupinu fer í leigu.

Ég borga dýrar tryggingar.

Ég borga síma, rafmagn og afnotagjöld af sjónvarpi.

Ég borga niður gamlar skuldir, sem að hanga á eftir mér síðan að ég var eigin atvinnurekandi.

Ég kaupi mat þegar að ég er heima, borða reyndar sama mat nokkra daga í röð, var nú orðin þreytt á hrossabjúgunum, skánaði þegar að ég át kjötbollur(heimatilbúnar) í fjóra daga.

Þetta er nú bara það sem að ég man eftir í fljótu bragði.

Ég þarf að ná mér í geðgóðan og heimilislegan mann, með sæmilegar tekjur, hann fengi nokkuð frjálsar hendur, þar sem að ég er frekar lítið heima.

Ef að þið vitið um svona mann á lausu, vinsamlegast látið mig vita, vil helst að hann sé kominn hingað fyrir næstu mánaðarmót.

Óska öllum góðrar viku.